Barbara Skałbania i Karol Bidziński pokazują szkołę ogólnodostępną jako miejsce bardziej efektywnego kształcenia uczniów ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi i rozwojowymi. Autorzy stawiają ważne pytania, m.in. na ile aktualne i zmieniające się przepisy oświatowe ułatwiają realizację edukacji włączającej?

Wybrane myśli:

Nowy model edukacji pod hasłem edukacja dla każdego, edukacja dla wszystkich jest podyktowany zmianą paradygmatu myślenia o człowieku, edukacji, społeczeństwie, ale też myślenia o niepełnosprawności, ograniczeniach funkcjonalnych osoby. Obecnie priorytetem dla edukacji jest poszukiwanie sposobów kształcenia, które opierają się na indywidualnych zasobach uczniów, doskonalą neuroplastyczność mózgu, rozwijają kreatywność, a nie tylko realizują bierne przyswajanie informacji w nauczaniu opartym na schematach.

Edukacja przyszłości nie uwzględnia podziału na sprawnych i mniej sprawnych, nie kategoryzuje uczniów, nie ogranicza ich aktywności edukacyjnej, nie buduje barier, nie upowszechnia stereotypów społecznych na temat niepełnosprawności. W jej wdrażaniu ważne jest, aby budować wspólną przestrzeń dla ucznia, która powinna być: skoncentrowana na osobie, wzmacniająca, kompleksowa, plastyczna, poszukująca, pozytywna, zapraszająca, łącząca, optymistyczna.

Z badań Judy Kugelmass, realizowanych w trzech szkołach włączających, wynika, iż gwarantami sukcesu edukacji włączającej są:
– bezkompromisowe zaangażowanie i wiara w inkluzję,
– postrzeganie różnic między uczniami i miedzy pracownikami jako źródła możliwości,
– opracie działań nauczycieli i stylu interakcji między pracownikami i dziećmi na współpracy,
– gotowość personelu do pracy nad utrzymaniem przyjętych praktyk,
– włączanie rozumiane jako kwestia społeczna/polityczna.