Jedna z najważniejszych książek o rozwoju duchowym, która stała się źródłem inspiracji dla milionów czytelników na całym świecie
-
Dlaczego uczciwi i przyzwoici ludzie cierpią?
-
Dlaczego nieszczęścia i nagła śmierć spotyka niewinnych?
-
Gdzie jest Bóg, kiedy cierpią i giną dobrzy ludzie?
Harold S. Kushner – amerykański teolog i rabin – sam musiał poradzić sobie z tymi trudnymi pytaniami, kiedy okazało się, że jego syn jest nieuleczalnie chory i będzie żył tylko do wczesnej młodości. Wiele lat później Kushner napisał tę książkę, żeby pomóc innym pokonać wątpliwości i lęki oraz zachować wiarę w obliczu tragedii. Jest to wnikliwa i mądra książka napisana z perspektywy duchownego i rodzica, która wskaże, jak znaleźć pocieszenie w chwilach smutku i zwątpienia.
(Opis od wydawcy)
Wybrane myśli:
Kilka lat temu czytałem o eksperymencie przeprowadzonym przez Ośrodek Badania Bólu na University of Wisconsin. Wolontariusze zanurzali bosą stopę w wiadrze z lodowatą wodą i mierzono, jak długo mogą to wytrzymać. Jedną z rzeczy, jakich badacze dowiedzieli się z tego eksperymentu, było to, że jeśli w pokoju był ktoś inny, badani mogli trzymać stopy w wiadrze dwukrotnie dłużej. Obecność współczującego człowieka sprawia, że można znieść dwukrotnie więcej bólu.
W 1912 roku [Emile Durkheim] opublikował ważną książkę „Elementarne formy życia religijnego“, w której sugeruje, że podstawowym celem religii w jej najwcześniejszej fazie nie było nawiązanie kontaktu między człowiekiem a Bogiem, lecz nawiązanie kontaktu między ludźmi. Rytuały religijne uczyły wspólnego obchodzenia narodzin i żałoby, ślubu i śmierci rodziców. Były rytuały zasiewów i zbiorów, zimowego przesilenia dnia z nocą i powitania wiosny. W ten sposób społeczność mogła być razem w najradośniejszych i najgroźniejszych momentach. Nikt nie musiał samotnie stawiać im czoła.
