Joanna Głodkowska proponuje koncepcję, w której wyznacza wspólne wzorce dla dydaktyki specjalnej i dydaktyki ogólnej określające przestrzeń i sytuację edukacyjną uczniów, których kształcenie wymaga dostosowania się do ich potrzeb edukacyjnych.
Autorka sformułowała swoisty dekalog wzorców dla współczesnej edukacji (dydaktyki) zróżnicowanych potrzeb edukacyjnych:
Edukacja z równym prawem dostępu – każde dziecko sprawne i niepełnosprawne z trudnościami w uczeniu się i szczególnie uzdolnione ma równe prawo korzystania z edukacji.
Edukacja zróżnicowana – zróżnicowanie potrzeb i możliwości uczniów jest wskazaniem do budowania edukacji zróżnicowanej dla wszystkich.
Edukacja do uczestniczenia – uczestniczenie wymaga tworzenia warunków przynależności wszystkich uczniów do społeczności szkolnej, klasowej, rówieśniczej.
Edukacja diagnostyczna – diagnoza ogólnego i edukacyjnego rozwoju ucznia jest podstawą konstruowania dla niego procesu kształcenia.
Edukacja ku podmiotowości – podmiotowość wskazuje na rozwijanie relacji dialogowych w środowisku edukacji, dbałość o kształtowanie samodzielności ucznia i możliwości podejmowania przez niego decyzji.
Edukacja w integrującej przestrzeni – budowanie kontekstów kształcenia, w których uwzględnia się przede wszystkim to, co łączy, a nie tylko to, co dzieli.
Edukacja w harmonizowaniu – tworzenie warunków współgrania wszystkich podmiotów edukacji i pozostałych elementów procesu kształcenia.
Edukacja profesjonalna – kształcenie uczniów objętych specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wymaga profesjonalnego przygotowania specjalistów.
Edukacja wyzwalająca – edukacja wyzwalająca uwzględnia potrzeby i możliwości uczniów, jest jednym z warunków ich samostanowienia.
Edukacja z optymizmem pedagogicznym – nadzieja na rozwój każdego ucznia, także z najcięższymi postaciami niepełnosprawności, jest podstawowym założeniem kształcenia specjalnego.
